معماری. همانطور که در زمان سیل، زمانی که رودخانه ای از سواحل خود طغیان می کند و زمینی را که زمانی خشکی بود غرق می کند، این پروژه با لایه نازکی از آب، کل سرزمین برزیل را در دبی زیراب میبرد. توپوگرافی یکنواخت و تیره، ساخته شده از بتن با رنگدانه سیاه، شن و ماسه و بدون لغزش، حس و حال شاعرانه خود را از شهر ریو نگرو در حوضه آمازون گرفته است. بر روی این بوم پیچ و خم ها، سواحل و آب های پسروی به تصویر کشیده شده است که میدان بزرگی از آب را ایجاد می کند. توسط یک سازه کششی به عرض 48متر و ارتفاع 18.5متر محافظت می شود. چهار پانل عمودی یک پوشش بدون سیم را تشکیل میدهند که که توسط کابلهایی که به آینه آب متصل میشوند، محکم میشوند. در طول روز، این ساختار برروی آب سایه می اندازد و از آن محافظت می کند. هنگام غروب، غرفه را به یک مکعب نورانی و شناور تبدیل می کند. این فضا غوطه ور در برجستگی ها، صداها، بخارات و رایحه های لطیف، عصاره وجوهره ی موزه را تشکیل می دهد که موضوع آن آب های رودخانه ای برزیل است